Përmbledhje poezish nga Gazmend Dashi
VITI I DHEMBJES
Viti i ikur, vit i dhembjes
Viti i mërzisë
Vit pikëllues
Me lot trishtues të fëmijës.
Humbje të familjarëve
Njerëzve të shtëpisë
Humbje e vullnetit
Humbje edhe e shoqërisë
Zhgënjim fatal i popullatës
Me premtime të zbrazta
U largohen të rinjtë
Nënave të ngrata.
Ato qajnë e rënkojnë
Me lotët rrëke
Pushtetarët festojnë
Dolli festive ngrehin
Asnjë pikë gjaku
Nuk u derdh,
Që të shkelet
Nga injorantët sot!
Do t’i vrajë zoti
Mëkatarët e tanishëm
Që shkelin gjakun e dëshmorit
E shesin nderin e kombit.
PAJË NUSE E PËRGJAKUR
Se çka u bë me kohën sotit
Të kthehen mbrapshtë ditët e motmotit
I zë nuse nëna djalit
Me tradita nga të parit
Gëzohet nëna , gëzohet shtëpia
Gumëzhinë daullja, shtohen fëmija
Shkurt e mbrapshtë qenka kjo jetë
Djali me nuse diku janë tretë
Seç i mori lumi e u largun
Diku larg shumë larg shkuan
Qeleshja e dhëndrrit që nga ajo ditë
Mbi dollap i pluhurosur rri e soditë
Nëna e mjerë rreth oxhaku
Në qoshe t ‘shtëpisë vajton plaku
Dy të mjerë e të pafuqi
Pa përkujdesje në pleqëri
Ëndërron nëna mbesa e nipa
Për dhe të huaj nuk ju rrita
Këtë botë e paska mallkuar zoti
Mjerë i ligshti e lum i forti
Kush këtë kasolle do ta pastrojë
Bar e ferra t‘mos e mbulojë
Hambarin me grurë kush do ta mbushë
Kur s’ka kush t’punojë n‘fushë
Bagëtia e çoroditur andej maleve
U ka humbur edhe themeli staneve
Ujqërit e uritur ulërojnë pa frikë
Se s’ka kush t’u dalë në pritë
Sulmojnë kopetë e rudinave
Gjak qengjash kudo lëndinave
Paja e nuseve të harruara
Çatitë e shtëpive tërësisht të shkrumbuara
Lumenj të tharë e pa jetë
Uji i turbullt, vapë e nxehtë
Kukama plakash pa ndërprerë
Njerëz pa koka, fëmijë të prerë
Foshnje të mbetura nëpër ferra
Nënat e dhunuara e të therura
Dushku i pranverës i skuqur nga gjaku
Burra pleq të thyer nga dajaku
Oborret e shtëpive përplot kufoma
Në këtë shekull ndodh akoma
Puset në oborr përplot të mbushur
Me gjymtyrë njerëzish e me gjak të skuqur
Mbi rrethojë të shtëpisë
Ende ndihen klithmat e fëmijës
Në prehër të nënës së copëtuar
Bija e vrarë e përdhunuar
Çfarë gjelati i këtij shekulli
Prej trishtimi ngrihet edhe i vdekuri
Zgjohet nga varri i çuditur
Me njerëzinë e çoroditur
Nuk e lanë as në varr të pushojë
Se edhe varrin ia trazoi.
UNË JAM ATY
Unë jam aty
Ku je edhe ti
Të bashkuar
Rreth një trungu
Nga botë e harruar
Do të jemi gjithmonë
Me mendje e trup
Si mrizi me trung
Do të rrimë
Në borë e shi
përballë murrlanit
unë edhe ti…
NËN HIJE LISI
( Kushtuat vëllaut, Malësor Dashit)
Nën hije lisi
Me mallë të priti fisi
Na erdhe faqebardhë
Pas pesë motrash
I vetmi djalë!
Gumëzhinte shtëpia, oxhaku
Se u ngjallë konaku
Një Malësor pushke
Një Malësor vatani
Na erdhi gëzimi
Si stuhi murrlani.
Të rritëm e u bëre burrë
N’shërbim të atdheut
Në popull kudo ishe ti.
Te prisnim si gjithëherë
Në të ngrohtin shtrat
Nëna humbi durimin
Tha: ku e kam Malësor trimin?
Nënë mbahu e fortë
Një zë tha: Malësori
Ka ikur për në amshim.
KU MBETE
Ku mbete, ku u trete
Vajzë e bukur borëbardhë
Lugjeve e shpateve
Eja moj sorkadhë
E stolisur për bukuri
Moj e lumtura belhollë
Ku mbete, ku u trete
Lozonjare fjollëbore
Ku shkove, pse na harrove
Moj e bukura e kësaj shpije
Moj e mira dorëlira
Pajë e bukur nusërie.
KÇANIKU
Ura e konakut
Simbol i karadakut
Gryka e gurit t‘shpuar
Republikë e përuruar
Gryka e Kaçanikut
Varr i mynafikut
Kalaja e fortifikuar
Shumë stuhive
U ka përballuar.
Përroi Rakocit valë -valë
Me gjak pafajësie larë e shpërlarë
Idriz Seferi grykës luftoi si burrë
Bjeshkëve të sharrit
Trimëria e Avdyl Durës ndiehej.
Kaçaniku i historisë
çerdhë e mëvetësisë.
FSHATI IM
Bukuri e rrallë e rrethuar me mal
Me fusha të gjera, troje të lashta
Me lumi që valëzon valë-valë
Brigje të bukura të dheut tim.
Shtëpitë e bukura katesh të stolisura
Me shkolla, shtëpi shëndeti, bibliotekë,
Me treni e autobusi
Zbukurojnë fshatin tim
Në mbrëmje hija e Sharrit
Stolisur me bardhësi bore
Rri i shtrirë e kokën lartë
Përball fshatit tim krenarë!
Me fusha pjellore, ara të mbjellura
Me djem e vasha shtathedhura
Me këngë valle e burimore
Rritet bukuria e fshati tim.