Tufë poezish nga poeti Emin Z. Emini
SONET I PAKRYER
më deshe aq fort të desha pafundësisht
çerep i dashurisë mori flakë e zjarr
diell e planete flladisje me qerpikë
të digjem desha për beli kur të marr
buzëzjarret mbi trup m’i derdhje kuçedër
pastaj më përmbyte tallazeve në det
me këmishën e natës më lidhe të çmendur
i çmendur qesh’ pas teje ndaj s’e pata dert
natën ra një mjegull e dendur e hirtë
petalet e gonxhes s’u çelen më në ag
para këpucëve të saj kënga dha shpirt
hiri i mallit bërë është pluhur kozmik
as jashtë as brenda kam mbetur në prag
siç toka ndjek diellin ashtu s’më lë të ik
SONET I PËRKORMË I DITËVE ME KURORË
fryu një erë dhe ndezi një zjarr bubulak
flakë e tij përndriti botën e ferrit
me gjuhë magmeje të murrme pak nga pak
kafshon dhe këput lul’gjaken e edenit
pamje të tillë s’kish parë as homeri
parajsë e xhehnem paq përzier bashkë
ah ç’botë mizore prej mjalti e zehri
sa të futë në varr sa të nxjerrë jashtë
të desha më ike të ika m’u qase
kjo lojë e mëkatit të bukur mori fund
bukëvalë e dashurisë u dogj shkrumb
shpërndarë hiri i bekuar e nxiu qiellin
as shiu i zi s’e shuan prushin e parajsës
ferrat e ferrit kurorë zaptuan diellin
KËPUTUR DEGËSH
lozonjare bishtdredhurat ecin
litarlidhura e dorë më dorë
flokëkrehura ditët me kurorë
gjëmëmadhen brenda gjoksit fshehin
sall kujtimet përbirohen pas teje
ndezur në mangallin e mallit të zi
krahët e bardhë të shpirtit bëhen hi
digjet pranvera zjarrit prej rrufeje
në njërën nga këto ditë prej drite
derdhur prej syve të saj bojëqielli
botën pashë veshur me lule dielli
e gjëma e ditëve u shemb mbi mua
varkën e gjoksit tallazet copëtuan
e mira moirë degësh u këput ftua