BREGU DHE ORA ME RËRË
unë jam bregu
i përjetshmi
përjetësisht numëroj grimcat e rërës
lutem për orën me rërë
përvdekshëm pres presën
pritjes time t’ia marrë kokën
kokën me thinja rëre
sahat e më parë të vijë ora
zoti im
jepi aq frymë
frymës së saj me qenie vale
xhamnajën e syve prapë të ma avullojë
perëndia me dorën prej hëne
shpirtgufuara shtrin mbi rrudhat e peizazhit tim
kaçurrelat e kaltra me hukamë deti
unë jam pritja e pavdekje
jam bregu
LIRIKA
tmerrësisht më ngjante me çdo vajzë të bukur
e bukura
poetët çmendurakë po ta takonin
do t’i digjnin pamëshirshëm të gjitha poezitë e dashurisë
do t’i braktisnin shkronjat e çdo alfabeti
sall të thurnin vargje
me bukurinë e saj
në grunajën e pakorrur të korrikut
se luftë qe
s’kishte mundësi që ajo të mos e kishte emrin
lirikë
një breshër plumbash të kalibrit 12.7
bukën ua shkrumboi kallinjve
poezinë me qenie njeriu e kuqëloi
dhemshëm
mos qofsha në lëkurën e poetëve
që lirika iu bëhet gjëmë
PËLCITJA
nji kokërr loti vjerrun
në galerinë e dhimbjeve
bebzës kputet
loti me frymë grueje
faqes bojëhurmë
gur rrokulliset
vuajtshëm
mbrenda lotit nji kokërr krype
e bardhë
symarrëse
veshun me vello të bardhë
kenja e ujtë deri në zhbamje dashnue
e pafrymë
shtrihet në qefinin bojëalli
endun në tezgjahun e prushit t’shpirtit
nudo kokrra e krypës
e vetmueme
në gropë t’fytit digjet në zjarrm
burri pëlcet n’vend të saj
TI
një grimcë drite mbi botë
diellin e reinkarnon
një pikë uji në pagur
etjen detit ia shuan
një deh fryme që ndan jetën nga vdekja
shkronjë bojëgjake e alfabetit
ditiramb i thur dashurisë
ti
që fshihesh në aromën e kamomiles
e blertë
hap portën
në shuplakat e duarve
shpirtin me sy bebeje