Migena Arllati
PERI I GJATЁ
Mos e kёput perin tё gjatё
bija ime,
se na martohesh larg
Doruntina ime…!
I
Thellё psherёtiu ime gjyshe
kur ika tej shtatё maleve
kapёrceva matanё shtatё lumenjve
arrita diku pas shtatё diejve.
Kur u nisa nga andej
isha elbasanllije.
Shtёpinё atje nё Spahikorre,
shkollёn tek letrari Guranjaku,
tё mesmen tek Kalaja
me emrin e gёrmambledhёsit Kristoforidh,
tё lartёn tek filologjiku i Xhuvanit.
Vashёza qёndiste
perin e gjatё lidhte…
Unё, goca e llastume
e para mbesё e fisit
me emёr librash
dhe flokёt dredha
me sytё e kaltёr
shtatin e hedhur
fatin larg e kisha shkruar
kёshillёn e gjyshes pa e dёgjuar.
Dhe peri zgjatet e zgjatet
deri tek nyja e lidhur fort
II
Kalova tokё shqiptare,
hyra nё tokё shqiptare.
Kish kufinj e gurё tё rёndё,
njerёzit e zinj tё vrisnin me sy
veshur me hekur e me plumba
njё gjuhё iu zvarritej nё gjuhё.
Gjakosnin pёllumbat,
trembnin djepet,
trandnin varret…
Hej, ҫka bёhet kёshtu?!
Nuk kisha zё tё flisja
nё heshtje gishtat pёrpёlisja.
Kur erdha kёtu
sёrish shqiptare,
me tatuazh nё zemёr
shqiponjёn dykrenare,
gdhendur vargjet e Fishtёs
nё telat e sharkisё e lahutёs,
kёndohej pёr Mollёn e Kuqe
Gjakova, Gjakderdha, Gjakmbolla
ushtonin njё zё djemtё e burrat
nё mars gjithmonё fillonte lufta
Unё mora ca vargje me vete
i struka thellё bashkё me shtetёsinё,
linda filiza jete
vazhdova, jetova
bashkova shqiptarinё.
Andej e kёndej
shqiptarё me shqiptarё
larguar nga ujqёr tё ҫartur
i ushqen njё bukё e ndarё,
shqip flasin
kёndojnё njёsoj
s’lёvizen lehtё
gurёt mbi varr
III
Dielli mё ngroh shqip
edhe Hёna shqip mё flet
bijё e Elbasanit
nuse e Gjakovёs
nё damarё lёviz gjak i njёjtё.
Kёtu tё gjithё e dinё vajza e kujt jam
tё gjithё e dinё nusja e kujt jam
m’i dinё fёmijёt
mendjen ku e lodh
djersёn ku e nxjerr
fjalёn dhe shkrimet m’i duan
kёtu s’jam mё e re
kam ngrёnё disa thasё kripё
kam ndёrtuar ca qeramide tё re.
Shikoj lajmёrimet e vdekjeve,
dikush i njohur shkoi vallё?!
Pёrshёndes njerёzit nё kalim,
fjala e mirё s’mё lodh kollaj.
Namazi thёrret
kёmbanat e sё dielёs jehojnё,
ca zhurma nё kafe
sa llafe pas darke,
ҫahen tupanat e dasmave
nuse e plaka ҫohen peshё,
ky vend i ka tё gjitha
ky vend ka vendёsit e vet.
Kёtu Ereniku gurgullon shqip
edhe njerёzit shqip shajnё,
Çabrati lёshon hije dhe fresk
dheun e tё parёve fort mban,
legjenda e Urёs nuk ёshtё mё e Fshehtё
trupin shtrirё rrёzё shkёmbi ka,
histori e qytetit nuk ёshtё e re
rrёfen gojёdhёna njё ngjarje tё lashtё.
Se mali me malin s’bashkohet
por njerёzit bashkohen njё ditё,
kokёn nё Shqipёri
trupin nё Kosovё
veshur me Himnin e Flamurit
dy grushta dhé nё duar
kёtu s’kam qenё kurrё e huaj!
Elbasan / Gjakovё, 2018