Nga Alisa Bekteshi
Nuk je thjesht kureshtje
Rruga ishte e gjatë e ti ma kishe mbushur
Me këngë pranë meje
Kokën tënde të mbështetur mbi trupin tim e shihja
Për mua ti nuk ishe thjesht një kureshtje
Mes njerëzish po në atë rrugë ty të shihja gjithmonë
Andaj duhet të merrja gjithçka nga ti
Frikën kisha vendosur ta lija në stacionin e fundit
Edhe pse rruga ishte e gjatë
Por dashuria e pafundme
Duart më dridheshin sikur po i bija kitarës
Por frika ngeli larg sepse dashuria
E ëmbël ishte
Hap pas hapi mbërrinim bashkë
Edhe kur ishim larg njëri-tjetrit
Ti s’e dije por këngës hapat e tu ia kishe vënë
Andaj dashuria është e ëmbël
Edhe me ty larg
Dëshirë e kahmotshme
Desha nën hijen e zërit të të këndoja
Por a më kishe lejuar
A kishe lejuar që në vesh të të vinin melosët më të mirë
Që shpirtit tënd jetë t`i japin
Pa frikë të të afrohem e ti ngjallë ndjenjat e heshtura
Që moti kohë po rrinë pa bërë zë
E yjeve po ia pëshpëritin emrin tënd
Të zhytur në mallin e pellgjeve të mbushura
Mllef që s’po munden të të shohin
E ti mos shiko nga unë sepse mund të skuqem
Por e di se mes diellit e hënës përsëri sytë e tu
Do i kisha shikuar se dritën ma të madhe po e bëjnë
Ashtu e skuqur nën ty do rrija e do të shihja pa ndalë
Në kafaz me qiellin
Nuk shkëlqenin yjet aq shumë sesa mendoja
Por epshi festë po bënte e unë vallëzoja e pafrikësuar
Të kërkoja në të panjohurën frymë
Me zërin që luftë me puthjet bënte
Për mos ta mbyllur gojën…
Një zë malli ishte lëshuar brenda e dëgjoje ti
Ishim bërë zogj të paputhur duke qëndruar afër
Por në kafaz ishim me qiellin
Një frymë hijen tënde e kishte lënë
Të pashmangshme për sytë e mi
Por ne prapë zogj të paputhur mbetëm…
Melankoli për ne të dy
Mes vargjeve që ecnin në trupin tim
Vargu që na lidhte ne të dy me fjalën “duhemi”
M’i prekte edhe qelizat më të vogla
Që thellë vetes s’mundeshin me u ndal duke të të dashuruar
Por ti veç vegim i paprekshëm i imi ishe
E unë veç poete mallëngjimi!