Tufë poezish nga Mustafë Krasniqi
Lajme për dëshmorët
Të kujtova amanetin
erdha t`u them
burrat po grinden
dikush flet për trimërinë
tjetri fsheh tradhtinë.
Dikush me emrin tuaj
hip në kullë të Afelit
atje i përjargur lutet
për harrimin tuaj.
Erdha t`u them
Lokja është lodhur
komeditë nuk i duron dot
burrat presin kot
kullës i vjen ndot.
Muri
Muri më ndau mua
dhe preku qiellin
gjysmë shekulli peng
zuri diellin
Në vend të dritës
flamujt e kuq
ndal i thanë rritës
gjaku shkoi huq!?
Zana bëri be erdh e lindi
Te Berlini
Dragoi i natës e mbyti
Bajlozin e zi.
Ai që ma solli dritën
(Komandant Kumanovës)
Në kuvend fole : s’ka më ëndrralla
vetëm Fëmijët flenë me përralla .
nata ikën ,lind dielli
lisi rritet nga rrënjët , nga qielli.
Në sytë e tu pashë guximin
kur ti në Prizren dhe kushtrimin
në tokën e Sylejmanit e Ymerit
që ajo mos t’i nënshtrohej ferrit.
Pranë jush
(heronjve)
Lisa të pamposhtur jeni
syrin pishë në ne e keni
mendjen lakmia s`ua ndoqi
furtuna plisin nuk ua hoqi
Mburremi me ju sot
shpejt harrojmë premtimin
të largët na duken gjak e lot
e nuk e shohim verbimin
A e nderojmë veprën tuaj
neve që sot nuk na ngutet
arusha me shoshë nuk tutet
është urti odash,jo e huaj
Këngëtarit
(Agim Ramadani)
Thanë se kishte ikur
Me dashurin e ngjyrave
Fluturat o zot i kishte në shpirt
Lulet për to i ujiste.
Thanë ishte i dhënë pas pranverës
Sot e asaj dite piktorët mundohen
Nëpër veprat e tyre ta gjejnë atë ngjyrë
Thanë i kishte në shpirt buzëqeshjet
E ai për çudi kurrë nuk kishte qeshur
Buzëqeshjet i kishte ruajtur vetëm për një ditë.
Thanë plaga kur e morri
Kosharja u ndez flak
Artistët në sytë e tij gjetën lirin
Në fytyrën e tij lexuan buzëqeshjen.
S`ndahet Ibri
As jetë, as qetësi
në lumin Ibër
në qytetin e minatorit
heshtja na ka kllapitë
Dikush po e bart me vete
nga një pikturë në tjetrën
nga një varr në tjetrin
nga një përmendore në tjetrën
amanetin e të rënëve.
Do të rrjedh lumi
thanë edhe të rënit
Ibri s`ndalet
Ibri s’ndahet.
Kush ta vrau frikën?!
për ta shpëtuar kokën
këmbët copë thyer
i puthje në ikje
Me kokë “ trimi”
mbi kotec, si gjel, rri peshë
bajrak fisi i thua vetës
e fjalët i ke vë në varg.
Tani më sillesh si luan
Pa më thuaj “o trim”
ku të shkelën thembrat
kur ti ike malit!?
A thua
kush ta vrau frikën
që sot zërin e harlisur ke
Mbi gjakun e dëshmorëve
Serish “o trim”
O egoist
po përbaltesh
si gjithnjë
Mos harro
ata që kanë rënë për tonën liri
vetë janë përmendore
shpërthejnë çdo stuhi.
Lindi
(djalit të vogël)
Me të aguar dita
Lindi hidhej në vrap
te parku i mrekullirave
te këngët e bilbilave.
Atje Lindi
Lumit i flet shqip
E bilbilit i thotë
Të këndoj shqip.
Për çudi në atë freski
Me lot në gush
Që s’thahen kurrë
Do të kthehem tha.
Edhe unë kam atdhe
Lum që flet
Bilbil që këndon
vetëm shqip.
Të Fala
Ndonëse i etur për pikë ujë
të kroit tim të fshatit
që përball ka shkollën
aty afër që prehet varri i nënës
Ndonëse i harruar si i huaj
të fala fshati im, e varri i nënës
ju lisat e bjeshkës së Çyçavicës
dhe ti shtëpia ime ku u linda.
Të fala dhe ju pleq me plisa
kosëtar e fshatar të fshatit tim
e ti rruga ime e përbaltur
dhe ti fusha e fëmijërisë sime.
Emrin shqip nuk i di
Me gurin tim të fëmijërisë
Në lojë ndërtova mur e kullë
Mallin kurrë nuk do ta shuaj
Një brez pas meje që po vijnë
Emrin shqip nuk do t’ ia dinë.
Lojë, kullë dhe mur në mua buronte
Dhembja përditë më shtohet.