Shkruan: Vaxhid Sejdiu
Ky nuk është një dedikim rasti, por për mua një frymëmarrje shpirti, një frymëmarrje e pastër atdhedashurie.
Kur klasës së shkollës shqipe i shtohen për dy javë, dymbëdhjetë nxënës padyshim mësuesi ndjen një emocion të veçantë, ndjen se diçka po ringjallet, po ringjallet shpresa për ruajtjen e gjuhës amtare. Këta fëmijë, të cilët vijnë me aq përkushtim në orët mësimore me të vetmin qëllim, që ta mësojnë gjuhën shqipe – gjuhën e prindërve të tyre është lajm mbi të gjitha lajmet e kësaj kohe që është bërë katrahurë, ku antivlerat dominojnë botën dhe sulmohen vlerat kombëtare. E vërtetë se ata kanë lindur me mijëra kilometra larg atdheut, por nën drejtimin dhe këshillimin e prindërve të tyre atdhetarë e mësojmë dhe ruajnë gjuhën e të parëve të tyre. E vërtetë se të mërkurën pasdite e kanë të lirë. Por edhe këtë ditë të lirë e sakrifikojnë për ta mësuar gjuhën shqipe me qëllim që ta vazhdojnë rrugëtimin e prindërve të tyre në jetë.
Thënë edhe më qartë, gjuha nuk është thjesht një mjet komunikimi, por një frymëmarrje shpirti, një dëshmi e përkatësisë dhe një urë që lidh brezat me rrënjët e tyre. Për një mësues të gjuhës amtare, çdo fëmijë i ri në klasë është një shpresë e ringjallur, një dritë që ndriçon rrugën e ruajtjes së identitetit kombëtar.
Në kohët kur vlerat shpesh sfidohen nga antivlerat, kur identiteti shpesh vihet në rrezik nga harresa, këta fëmijë bëhen dëshmia më e fortë se gjuha shqipe vazhdon të jetojë, të rritet dhe të mbijetojë pavarësisht distancave gjeografike. Të lindur larg atdheut, ata zgjedhin me vetëdije dhe përkushtim të mësojnë gjuhën e të parëve të tyre. Çdo pasdite e lirë që sakrifikojnë për të ardhur në mësim është një hap i sigurt në rrugëtimin e tyre për të ruajtur gjuhën, kulturën dhe shpirtin shqiptar.
Mësimi i gjuhës amtare nuk është thjesht një detyrë, por një akt dashurie për atdheun, një përpjekje për ta mbajtur gjallë një trashëgimi të çmuar, që nuk duhet të shuhet kurrë. Këta fëmijë janë dëshmia se, pavarësisht sfidave, gjuha shqipe do të vazhdojë të jetojë në zemrat dhe mendjet e atyre që nuk harrojnë kush janë dhe nga vijnë.