Nga Brahim AVDYLI
NË KONTEKSTIN E FJALËVE
1.
A po na liron
apo nuk na liron
izolimi i luftës biologjike,
me datën 11 maj
do të na i lëshojnë me hipoteza
pak frymëmarrjet
e virusi i Koronës qarkullon
jashtë kontekstit kohor,
e nuk e di
a do t`i shpëtojmë befas
dehjeve të lirisë
pa ndonjë sëmundje nervore…
2.
Mund të dalim
përtej pritave
me frikën e ngarkuar kalistrok,
kështu
do të dehemi
me diafragmën e pyetjeve
të pazgjithuara,
me gjoksin e fryer
të pritjeve
në kontekstin e fjalëve!
RRUGËTIMET E KËNGËS
1.
E kapa
pranverën e vargjeve
të këndoj
e çuditërisht u lëshua
përtej dhembjes sime!
Kënga lëshonte lotë
prej vargut tim
deri në mjekrrën e viteve!
2.
Nuk dëshiroj
që të më përloten të gjitha lulet
e lulëkuqet,
as Dielli të fshij sytë
pas shtëllungave te reve,
nuk desha të thyej
korpën e viteve
e fjalët të rreshin
nëpër vetëtima faji!…
3.
Tani
nuk mund t`i zë
stinët e përtrirjeve,
aromat e buzëqeshjeve
e fëmijtë e rritës,
më përlotet kënga
me mallin e filizave të mia,
nuk e di çka i shtyri
largë prej meje,
e u thyhen vargjet
në një këngë
me ultra zë-
oshëtimë
në hapësirë!…
I NGJAJ LAOKOONTIT
1.
Kështu
po mundohem
gjatë gjithë jetës,
e shoh veten
në përplasje
midis gjarpërinjëve,
kacafytem me ta
përpiqem
që të ngjallë përsëri
fjalët kokërr,
përgjigja e prerë
mungon gjithmonë
nga fjalët,
e nuk e di
si mund të dalësh
nga kafshimet e serta!…
2.
Gjarpërinjt
më kafshojnë
aty ku mund të kafshojnë,
tek unë
prirja për qëndresë
e gjeturia
mi qetëson pak dhembjet,
kallet etja e përhershme
e helmet
shtrojnë për vdekje
gjakun e pastërt,
prandaj bëj përpjekje
t`i këpus me duar
vëshimet e tyre mbi vërtetën
e vërteta ka ikur nga vetja
ka kaluar më tutje
e trishtuar
prapa shpresave të mia-
nuk mund të afrohet
te kjo përleshje
me të ligën e ferrit!…
3.
Nuk dorëzohem dot
para povave të përhershme,
gjarpërinjt e kohës
përpiqen që të më marrin
driten nga sytë
të ardhmen nga balli
e jetën nga trupi,
që të më bëjnë
më në fund
përmendore të ngrirë
nga helmi i ditëve!…
4.
Nuk janë miqtë
e baballarëve tanë
djemëve të djalit të parë të Polifemit
Ilirit tonë,
copa copa i ka rënë trupi në dhé
gjaku si gurrë
e drita e syve përtej botës,
ata që dinin të gënjejnë
gjithë helm të kafshojnë
e ta copëtojnë
të qenurit gjallë-
rrugën e ecjes në ardhmëri!
5.
Hadin e kanë vatër të tyre
mbretërinë
pavend të caktuar
të nëntokës,
nuk do të kesh ç`të bësh
me atë guri të ngrirë
plumb
mbi këmbët e tua,
vetëm nëse
drejtësia e perëndisë
e bën të veten!
6.
Ju, borealët e mi
të Atlantës së përmbysur
mija shekuj e mileniume
para Krishtit
përpiqeni të mësoni
tërë botën
e të mos jemi
Laokoont
në rrethin e parë
të rrotullimit
ndër kafshimet e paditurisë,
jemi flakë të Yjeve!
KONGLOMERATI
I THIRRJEVE TE HUAJA
1.
Pas gjashtëmijë vjetësh
zgjohen kur nuk e presim
konglomerati i thirrjeve të huaja,
ecë mu në zemër
të përpëlitjeve tona
e me anomalitë e bishave të harruara
derdhin ujë të pistë
në mes të Shqipes!
2.
Shqipja e jonë dridhet e tëra
me erën e korbave
anë e përtej kohërave!…
3.
A ka më tmerr
të priten me një cohë të kuqe
të ndarë nga flamuri
vrasësit më tmerrshëm
meduzat e vdekjes sonë
në mes të Tiranës!
4.
Disa që flasin shqip
lëkurën e hijenave
e mbajnë mbi supe,
hedhin copa pëlhure
të fjalëve të rreme
sikur kanë ku t`i fshehin
manitë e çmendura
për të plaçkitur
pak kaltërsi
në detin e dallgëve të vjetra!
5.
Kështu
bota del prej vetes-
nuk mund të përbijë
fëlliqësinë e korbave
mbi plagët e dhembjes
e mira
nuk ndodhet
në fjalorin e ditëve,
është tretur prapa Diellit
e klithë!
6.
Turpi ka rrjedhur
prej konglomerateve,
i shesin lirisht
të pavërtetat e tyre
në emër të engjujve
nëpër qiellin e mashtruar
të dhuntisë!…
7.
I vraftë Zoti i Madh
i drejtësisë së vlershme-
si mund të mashtrohen
kështu
ditët e bardha!
Tani
gjaku i mashtrimeve
u rrjedh nëpër damarë,
e nëpër thirrjet e huaja
i nderojnë kobet!