Proza “Luli i vocërr”- Migjeni

Askush s’e njef Lulin. As shokët e tij, që përpara tij lozin, nuk e njofin. Ma mirë me thanë se e njofin, por ata lozin për hesap të vet e Luli i shikon për hesap të vet. Sot gjithkush ka punët dhe telashet e veta, ashtu dhe fëmijtë, ashtu dhe Luli. More Lul! Shumë herët ke fillue me shikue punën tande!
Kur Luli hyn n’oborr të shkollës, buza i qeshet nga pak, por askuj, asnji fjalë s’i thotë. Ecë ngadalë, tue shikue djathtas e majtas, po gjithnji tue ecë deri sa të mbrrijë në cak të vet. Aty, te dera e rruginës shkollore, shumë i pëlqen të qëndrojë. Aty asht caku i tij, i praruem me rrezet e ngrofta të diellit në këto ditët e vjeshtës. Mbeështetet Luli për mur, grushtat e vogjël i shtje ndër xhepa, hundën picrroke të kuqun nga të ftoftit e mëngjesit ja sjell diellit dhe… shikon. Gjaja që ma tepër tërhjek vëmendjen janë çizmet që i kanë veshun disa shokë të tij. Sa të bukura janë! Si shkëlqejne! – mendon Luli dhe pa dashtje i shkojnë sytë ndër tollumbat e veta, nëpër të cilat shifen fare mirë të pesë gishtat e kambëve të zbathuna. Nga kurreshta i afrohet nji shokut që ka çizmet ma të reja. Ulet dhe shef në lustrin e çizmes kambët e veta të zbathuna – aq shumë shkëqejshin çizmet! Mbasi shoku me çizme fluturoi, Luli ngadalë shkoi te caku i vet, në diell, t’i ngrohi kambët. Po kur s’ka diell, si ia ban i shkreti Lul? Ndoshta ja bajnë hallin apostujt e mëshirës dhe të dashunisë…
Ndoshta, ndoshta…
Nganjiher i afrohet mësuesi Lulit. Dhe kur Luli e ka fëtyrën e dlirë dhe pa puça, mësuesi ia ledhaton faqet, gushën e Luli i afrohet, ja merr dorën, e shikon me sy pëllumbi dhe kishte me dashtë t’i falë diçka mësuesit. Por vjollca nuk ka. Veç në i faltë tollumbat e veta, që kanë hapun gojën si me dashtë me e hangër mësuesin. Po, po, tollumbat e Lulit të vocërr kanë më e hangër mësuesin.