Shkruan: Fatime KULLI
Atje, krejt në kufij me Greqinë,
në fshatin Qafë Botë
Engjëjt kanë lënë hijet
në kafaz prej mermeri,
vetëm me EMRA….!
Po trupat – skelete eshtrash, ku janë???
Fryma e tyre e mpiksur
me gjak në errësirën e përjetshme,
ku ende gjinkallat këndojnë përvajshëm
në sy të perëndisë, që s’i erdhi dot në ndihmë…..
Unë shkoj në çdo Qershor
e përkëdhel kafazin që qëndron stoik
para holokaustit (mortor) barbar…
….dhe fytyra më përplaset
me spërkatjen e gjakut të pafaj
afro një shekullor,
që në heshtje akuzon
barbarinë çnjerëzore
dhe kërkon drejtësi hyjnore….!
Atje, tej në Qafë Botë
dëgjoj tinguj zogjsh zëmekur….
të qara fëmijësh, ulërima grash e pleqsh….
Dëgjoj amanetin e gjyshes sime
në grahmat e fundit të frymës,
me ia fshi gjakun në pelena,
foshnjës së saj…!
…….
Po kush jam unë?!
Një degëz ulliri,
një boçe trëndafili
me farë Çamërie.
Frymova në Epokën e zinxhirëve,
u rrita në Epokën e dhimbjes, pa liri.
Sot jetoj në Epokën e hipokrizisë,
servilizmit, babëzisë e ligësisë,
me identitet varur në çengel të ndryshkur
të EPOKËS së përgjakshme,
gjenocidit e barbarizmave çnjerëzore.
Hijen e gjakut frymë-ngrirë
ma kanë ngritur MONUMENT
atje, tej në Qafë Botë.