Shkrimtari dhe piktori i mirënjohur, Bislim Aliu, me pasion dhe me një mjeshtri të rrallë ju është qas krijimtarisë artistike, qoftë në krijimtari letrare, poezi, poroz dhe së fundi në roman ka treguar një përkushtim të madh para lexueset, duke sjell vepra me nivele të larta artistike. Aliu përpos zhanrit të krijimtarisë letrare me pasion e zhvillon edhe pikturën, që përmes majës së lapsit dhe ngjyrës që derdhë mbi pikturë rrëfen një histori, që përmes saj, përpos që e shpreh të bukurën e artit brenda kornizës, ai, adhuruesin e tij e fut në thellësinë e botës imagjinaret, për të mësuar të vërtetën dhe botën reale.
Për lexuesin, gazeta “uraebashkuar.com” sjell një tufë poezish dhe dy piktura, për ta njoftuar lexuesin me vlerat e larta të shkrimtarit, Beslim Aliu
PËR TY GJITHMONË DO T’MË MERR MALLI
Sa herë më merr malli për ty
Zemra më digjet si prushi në hi
Si t’ja bëj pa ty o Uragan malli
E në mua mbete vaj medet halli
Ku është ai loti yt që më vlonte në gji
Që më shfaqej në ëndërr si një bukuri
Ku mbeti malli yt që më lëndonte në shpirt
Bukuria jote më vinte gjithmonë me dritë
Sonte do të rri natën deri në mëngjes
Duke pritur mallin tënd me shumë shpresë
Sonte në shpirtin tim s’ka vend për dëshprim
E unë mallin tim do ta plotësoj me ndriqim
A do të vish te unë vetëm edhe njëherë
Që ta qetësoj shpirtin në dritë e në terr
E unë përherë mbeta si një zog i çalë
Drithërimën e mbështolla me zjarr e me mall
Për ty gjithmonë do t’më merr malli
Në zemrën time do të shkëndijoj zjarri
E unë asnjëherë nuk do të hezitoj
Që buzëqeshjen tënde me mall ta kërkoj . . .
E VËRTETA NA QON NË UDHËN E JETËS
Pse jetën nuk e marrim seriozisht
Por në rend të parë rrenat me bisht
E vërteta asnjëherë nuk jetësohet
Ajo gjithmonë po na kritikohet
Si mund të flasim përherë me pabesi
E ne gjithmonë po e përkrahim atë ligësi
Pse e pavërteta gjithmonë po vazhdon
Besa kjo në jetë sikur po na gëzon
Deri kur të flasim me xhelozi
E ne të stukemi para saj sikur fëmi
E vërteta është gëzimi i jetës dhe i besës
Vetëm kjo na qon në udhën e bukur të jetës . . .
MALLËNGJIMI
Shkova e kah nuk shkova
E shumë vende i vizitova
Por bukurinë e nënës
Në asnjë vend s’e takova
Ajo më ishte diell e hënë
Por edhe bukë e nënë
Ajo më ishte një rrezatim
Me zemër e me shikim
Gjithmonë ishte një hyneshë
Besën e kishte si trimneshë
Sa herë fliste me nderë
E kuptojsha gjithherë
Ajo shkëndionte shtëpinë
Me rreze e me dritë
Asnjëherë nuk e harrova
Pa e kujtuar me shpirt
Oj nënë e lumja nënë
Ty të pata bukuri
Të pata idol e dashuri
Gjithmonë do të mbaj në gji . . .
MOS U BËN POET
Të lutem mos u bën poet
Nëse vargun nuk e vë në siklet
Nëse nuk e thua të vërtetën
Poet mos u merr vetëm me vetën
Mos shkruaj shumë me fantazi
Por merru me plot bukuri
E bukura gjithmonë do t’na gëzon
Zemrën e shpirtin do t’na qetëson
Shkruaj për jetën e njerëzinë
Të gjitha këto e bëjnë lumturinë
Nëse nuk merresh me lotin e qetësinë
Atëherë shkruaj për t’bukurën e dashurinë
Të lutem poet mos u bën frigacak
Shkruaj për vendin që i kemi hy në hak
Për trimat tanë që e dhanë jetën për liri
Poet shkruaj me zemër e me dashuri
Ky vend i do poetët e mirë
Që kanë zemër e fjalën e lirë
Ata do t’i vendosim në vëndin e parë
E do t’i madhërojmë me fjalën e gjallë . . .