Nga Emin Z. Emini
BREGU DHE ORA ME RËRË
unë jam bregu
i përjetshmi
përjetësisht
numëroj grimcat e rërës
lutem për orën me rërë
përvdekshëm pres presën
pritjes time t’ia marrë kokën
kokën me thinja rëre
sahat e më parë të vijë ora
zoti im
jepi aq frymë
frymës së saj me qenie vale
xhamnajën e syve prapë të ma avullojë
perëndia me dorën prej hëne
shpirtgufuara shtrin mbi rrudhat e peizazhit tim
kaçurrelat e kaltra me hukamë deti
unë jam pritja e pavdekje
jam bregu
LIRIKA
tmerrësisht më ngjante me çdo vajzë të bukur
e bukura
poetët çmendurakë po ta takonin
do t’i digjnin pamëshirshëm të gjitha poezitë e dashurisë
do t’i braktisnin shkronjat e çdo alfabeti
sall të thurnin vargje
me bukurinë e saj
në grunajën e pakorrur të korrikut
se luftë qe
s’kishte mundësi që ajo të mos e kishte emrin
lirikë
një breshër plumbash të kalibrit 12.7
bukën ua shkrumboi kallinjve
poezinë me qenie njeriu e kuqëloi
dhemshëm
mos qofsha në lëkurën e poetëve
që lirika iu bëhet gjëmë