Shkruan: Malush Mrasori-Mali
Të nderuar të pranishëm, miq të artit, poetë, veprimtarë dhe dashamirës të fjalës së bukur shqipe,
Sot kam privilegjin dhe kënaqësinë të jemi pjesë e një ngjarjeje të rëndësishme kulturore: promovimi i vëllimit poetik “Rrënjët nuk thahen” nga poeti dhe veprimtari i palodhur Mustafë Krasniqi.
Letërsia nuk është thjesht një lojë fjalësh, por një pasqyrë e shpirtit të një kombi, një rrëfim i historisë sonë, i dhembjeve dhe fitoreve, një testament i përjetshëm për brezat që vijnë. Dhe Mustafë Krasniqi e ka bërë pikërisht këtë: ai ka derdhur shpirtin e tij në vargje, duke ndërtuar një urë të fortë mes së kaluarës, së tashmes dhe së ardhmes.
Poeti i rrënjëve dhe shpirtit popullor
Mustafë Krasniqi nuk është vetëm një poet, por një zë i ndërgjegjes kombëtare. Poezia e tij buron nga historia, nga dashuria e pashuar për atdheun dhe nga dhimbja për sakrificat e panumërta të popullit tonë.
“Rrënjët nuk thahen” është një titull simbolik, një metaforë e fuqishme që përmbledh thelbin e poezisë së tij – një qëndresë e palëkundur ndaj sfidave të kohës, një kujtesë e fortë se identiteti ynë, kultura jonë dhe heroizmi ynë nuk do të harrohen kurrë.
Në këtë libër, poeti na sjell katër shtylla kryesore që përbëjnë bërthamën e krijimtarisë së tij: atdhedashurinë, historinë, dashurinë bashkëshortore dhe moralin shoqëror.
1. Historia dhe heronjtë – Kujtesa që nuk shuhet
Në vargjet e tij, Krasniqi përkujton figurat e mëdha të historisë sonë, duke nisur nga luftëtarët e lirisë e deri te dëshmorët e luftës çlirimtare. Poezia “Rrënjët nuk thahen” i kushtohet Metush Krasniqit, njërit prej heronjve të rezistencës kombëtare, duke e portretizuar atë si simbol të palëkundur të qëndresës shqiptare.
Po ashtu, në poezinë “N’Rrezen e Bacës”, ai i bën homazh Adem Demaçit, simbolit të sakrificës për idealin e kombit, ndërsa në “Ta njoha zërin”, ai i drejtohet Afrim Zhitisë, duke sjellë përmes vargjeve fuqinë e një ideali që nuk vdes.
2. Dashuria për Atdheun – Një plagë që nuk shërohet
Në poezinë “Do të ngreh dolli”, ai përshkruan dhembjen e madhe për trojet e mbetura jashtë kufijve, për Çamërinë e humbur dhe për gjakun e derdhur ndër vite:
“Degdisem fushave me plagë kafshimi, përplasur gjer në palcë…”
Kjo ndjenjë e thellë e dashurisë për atdheun dhe dhimbjes për fatin e tij është e pranishme në çdo poezi të këtij vëllimi. Ai na kujton se ne nuk mund ta harrojmë asnjë pjesë të tokës shqiptare, asnjë betejë, asnjë amanet të brezave që luftuan për lirinë tonë.
3. Shoqëria dhe reflektimi mbi kohën
Pena e Krasniqit nuk është vetëm një mjet për të ruajtur kujtesën historike, por edhe një kambanë që troket fort në ndërgjegjen tonë. Në poezinë “Brezi që po humb udhën”, ai bën thirrje për reflektim, duke paralajmëruar për rreziqet që i kanosen kombit tonë nga largimi i rinisë dhe nga humbja e vlerave:
“Atdheun në të krisur lash…
Vitet po na i vjedh koha…
Brezi i tretë po humb udhë,
Gjuhën po e kafshojnë dhëmbët…”
Janë vargje që të tronditin, sepse na detyrojnë të ndalemi dhe të pyesim veten: A po bëjmë mjaftueshëm për të ruajtur atë që na është lënë amanet?
4. Dashuria si forca e jetës
Përtej temave të mëdha historike dhe shoqërore, poeti nuk e harron as ndjenjën më të bukur njerëzore – dashurinë. Në poezinë “Mollëkuqja ime”, ai na sjell një imazh të thjeshtë, por plot ndjenjë:
“Me lotin në gushë, duarhapur në lutje,
U luta për ty, mollëkuqja ime!”
Ky është një moment i rrallë qetësie mes dallgëve të fuqishme të poezisë së tij, një dëshmi se për të, dashuria është një element thelbësor i jetës dhe i poezisë.
Mustafë Krasniqi – Një poet i fjalës dhe veprës
Mustafë Krasniqi nuk është vetëm një poet, por edhe një veprimtar i palodhur për çështjen kombëtare dhe kulturore. Ai ka dhënë një kontribut të madh në ruajtjen e shkollës shqipe në diasporë dhe në promovimin e vlerave kombëtare përmes shkrimeve të tij.
Ai është autor i shumë librave poetikë, studimorë dhe historikë, ndër to janë:
“Gjarpërinjtë e zinj edhe atje…”
“Lumëgjaku”
“Vështrim kritik për poetikën e krijuesve të diasporës”
“Eshtrat pezull”
“Atdhetari i Shtigjeve të Lirisë – Xhavit Haziri”
Libri i fundit “Rrënjët nuk thahen” është një thirrje për të mos harruar, për të mos u dorëzuar, për të qëndruar të fortë si rrënjët e një lisi që ka sfiduar shekujt.
Përfundim të nderuar miq,
Në një kohë kur fjalët shpesh humbasin kuptimin, poezia e Mustafë Krasniqit na kujton fuqinë e tyre. Ajo është një pasqyrë e shpirtit shqiptar, një udhërrëfim për të ardhmen, një testament që na thërret të mos harrojmë kush jemi dhe nga vijmë.
Ndaj, sot nuk po promovojmë vetëm një libër, por një amanet që duhet të vazhdojë të jetojë në zemrat tona. Rrënjët nuk thahen… sepse ne nuk do t’i lëmë të thahen!