Shkruan: Mustafë Krasniqi
Poezi të shkruara nga krevati ispitalit në Rosenheim të Gjemanisë
EDHE SOT….
Si duash i quajmë:
qyqarë, ndjellakeqes apo
kancer të pavarësisë
këta që po e shkelin
vullnetin popullit.
Na tmerruan pranë foltoreve
duke u shitur si “patriotë”
secili pandërgjegjshëm lufton
në përkulje për të blerë vota,
nga ata që na vranë,
nuk e njohin pavarësinë.
Mos na tmerroni ju shitës “patriotë”
pavarësia nuk duhet për karrige e pushtet
mblidhni mend se po e koritni fisin
borxh nuk ua ka toka dardane
nënëlokja, gjaku i derdhur i dëshmorëve!
Ju…. mos na torturoni më!
UDHËVE TË NATËS
Në rrezet e hënës përftoi një vetëtimë
një yll mbi lum, thanë u shua
mbi re fluturonte një kalë i bardhë
e ngrehur lart mbi të një engjëll rrinte.
Udhët e prushta ishin, me baltë
diku uji i kishte marrë, harruar ishin
ura si në përrallë qëndronte
përtej burimit të zanave.
U përplasën shpatat
kali i bardhë morri udhë
engjëlli nxori një zë tingulli
u dridhen malet e tha:
mos e vritni vetveten.
I përhumbur isha n’ këtë udhë
pëllumbardhi m’tha:
engjulli ishte princesha jonë.
Mbaje mend se që të tha:
mos e vritni vetveten
t’ma shkatërroni folën mua.
ME PIKTURËN E ËNDRRËS
I përhumbur në shikimin e thellë,
përplasur mbi letrën e bardhë,
pikturës i dhashë një fuqi zjarri,
flokët e kaçurreles era sikur i mori.
Të kuqet faqe si mollëza,
sytë e zinj të saj
n’ portret e buzëqeshur m’ dilte.
Djersët e ballit ia përfytyroja n ‘pikturë,
fshehur m’ iknin lot n’ mjekër
lapsi më ligështohej tek tëmbla buzë,
heshtjen ma theu fuqia e dorës së saj.
Buzëve mos u shto shumë ngjyrë t ‘kuqe,
hedhe fuqinë e zemrës tek zemra ime,
duart vejë mbi gjoksin tim, si princ
poshtë pikturës le të ecë lumi Drin.
Era ma mori fletën e bardhë,
u zgjova duke e kërkuar pikturën,
mantelbardhi zgjohu më tha,
ma fshiu lotin në gushë.
Isha me pikturën e ëndrrës,
mes rrezeve të mëngjesit
hyri e buzëqeshur princesha ime!
MBRËMË NË ËNDËRR
Në fushën e Dardanisë
Diku te fushat me lule
Princesha Teuta
Me kalë të bardhë
Si engjëllush erdhi.
Isha shtri te selishta e moçme
Te lisi plak, i qarë nga furtunat
Dëgjoja cicërimat e zogjve të malit
Krismat e rrënjëve të lisit.
Për erë flladi engjëllusha princeshë
Zgjohu bir i kësaj toke m’tha
Po dridhen varret nga pesha e rëndë
Të rënit të qetë nuk po i lëni, ju…
Si çakej po e hani njëri-tjetrin.
Me lot në gushë belbëzova
Kohë e ligë është
Therje deri në palcë dhimbje kam
Kush nuk më pyet mua, princesha ime.
BILBILI KËNGËN DOT SE NDAL
Ata që flasin me hijet,
nën hije,
nuk i shohin rrezet e diellit,
sikur i verbon fjala e shqipes.
Bilbilin nuk ka kush që e ndalon
e ka zërin e bukur, m’ kot nuk këndon!
Të shterpuarat le të mrizojnë
te mrizi i thashë e thënave
ato…hija i ka verbuar
n’ rreze dielli.
Të padenjit dhëmbzhveshur m’ rrinë
mbi shkronjëbukuren sulen si hiena
e mbytën në llumin e sharjeve.
Ju… m’ kot e keni
bilbili këngën dot se ndal!