Vargjet që shfaqen, kohë pas kohe, në krijimtarinë poetike të Hamdi Reqicës jo vetëm që janë premtuese, për një poezi të mirëfillshme, po me një guxim të madh i qaset vargut të vlerave duke i qëndruar besnik porosisë që jep përmesë figurës, metaforës së përshtatur me strukturën e vargut.
Tufë poezish nga Hamdi Reçica
Shqipja
Latinët t’përdorën
për ta ngritur vetëvetën
Grekët t’shfytëzuan
ta krijonin të tyren
Bizantinët t’burgosën
nga frika e llahtarshme
Osmanët të ndaluan
se tmerroheshin nga fuqia jote
Sllavët t’shkelën
për te të zhdukur përgjithnjë
Të shkruajtën shumë e ndryshe
në latinisht, persisht e greqisht
Nuk u ruajte as n’gurë
As n’lëkura e argjile
por nuk u harrove
Ti, çele n’toskë
e lulëzove n’gegë
N’Manastir tu thur djepi
Të rriteshe si Një e vetme
Për t’shëndritur ndër shekuj.
Farkëtari i iluzioneve
Faraon i vesës në shkretëtirë,
kalërues në odiseadën
e ëndërrave,
mbështjellur me kurorën
e sundimit të kohës së shtangur,
zhduket si margaritar pa ngjyrë,
shpërlarë në ujvarën
e iluzioneve të thyera.
Farkëtari i imagjinatës
rri mbyllur në kutinë boshe,
pret hapjen e një bote tjetër
të sunduar nga vetja
e hipnotizuar
në atë vend pa dritë!
Turma e flakadanëve në skëterrë
ndriqon imazhin e thyer
të iluzioneve të plasaritura,
të statujës pa shpirt
të ftoht..
goditëse….
knaqur me aromen e dështimit
të vetëvetës hipokrite!
Botë e vdekur
Jetë e botës së vdekur
ku çdo gjë e gjallë
është e vdekur,
e çdo gjë e vdekur
vdes pa jetuar
në botën e pavdekur,
e unë ringjallë
atë botë të vdekur
nga bota e vdekur,
e bota e vdekur
rivdes përsëri!
Peizazh i njē bregu
Peizazh i rrahur
nga teket e motit,
nga erërat, shirat e rrezet përcëlluese,
mbuluar me ngjyra
të bimēve jetëshkurtëra,
i thyeshëm në tatëpjeta
e i çarë për lumenjë.
Ti pamje magjepse
e një pjese të tokës,
frymëzim i pushuesve kalimtarë
e piktorëve pasionant,
ushqyes i deleve
e ato tē ujqērve,
vend i rrokullisjes
e i vështirë për ngritje!